.
گاهی فکر میکنم ، "زن" بودن برای خوشبختی دنیا ، فعلی کافی ست.
صبحها را ترانه جارو ذرتی و عطر قالی عاشق نکند ، چه کسی میتواند براستی زندگی کند !

صبح به صبح، از نو شدن ، دور ریختن ِ "آنچه گذشت" ، همه اینها یعنی امید ، عشق و تازگی ؛

بعضی وقتها ذرت های جارو و سیخ ها می چسپیدند به فرش ؛ انگار کمر تاشده ی مادر رو روایت میکردند برای گره های فرش...

گاهی جارو رو خیس می کردیم تا کمتر خاک بشه. اونوقت بوی خاک آب خورده بیشتر به هوا میرفت.
مادر جوری جارو می کشید انگار که داره گلهای قالی رو ناز میکنه و بهشون آب و دون میده ...

#محبوبه_احمدی